Levensverwachting als lifestyle: Opkomst van de digitale AI doodsklok

Steeds meer mensen gebruiken apps en AI-tools om te voorspellen hoeveel tijd ze nog hebben. Is dit morbide tech-fantasie, of een wake-upcall voor een bewuster leven?

Een klok die aftelt naar je dood – en mensen willen het weten

De 'Death Clock' is geen futuristische grap meer, maar een reëel fenomeen. Onder leiding van de Amerikaanse uitvinder Brandon Franson ontwikkelde een team een horloge dat – op basis van biometrische gegevens, leefstijl en AI-modellen – een schatting geeft van hoeveel tijd iemand nog te leven heeft. Wat begon als een provocatief kunstproject, groeide uit tot een veelbesproken wearable onder biohackers, tech-liefhebbers en zelfs mensen met levensbedreigende ziektes zoals Alzheimer.

Franson’s motivatie was persoonlijk: zijn vader werd op jonge leeftijd gediagnosticeerd met Alzheimer. Voor hem werd het aftellen naar het onvermijdelijke een drijfveer om elke dag ten volle te benutten. De 'Death Clock' weerspiegelt die filosofie: niet om mensen bang te maken, maar om hen aan te moedigen het leven bewuster te leiden.

Van morbide curiositeit naar mainstream zelfinzicht

Hoewel het idee van een doodsklok sommigen doet huiveren, groeit de populariteit van AI-gedreven 'levensduurcalculators'. Platforms zoals TikTok en Reddit staan vol met gebruikers die hun resultaten delen: “Ik heb nog 43 jaar,” schrijft iemand opgelucht. Anderen posten screenshots met slechts een paar duizend dagen op de teller – en reageren daar verrassend luchtig op. Het fenomeen is niet langer niche of geheimzinnig. Zelfs lifestyle-apps beginnen functies toe te voegen waarmee gebruikers op basis van gezondheidsdata een ‘levensverwachting’ kunnen berekenen.

Sommige experts zien dit als een waardevol psychologisch instrument. “Het confronteert mensen met hun eindigheid,” zegt een gedragswetenschapper. “En dat kan juist leiden tot betere keuzes: gezonder eten, meer sporten, of eindelijk dat wereldreisje boeken.”

De AI-‘Death Star’: kunstmatige intelligentie als existentiële spiegel

In een opiniestuk in Campaign Asia wordt het fenomeen omschreven als een moderne ‘Death Star’ – niet in destructieve zin, maar als metafoor voor het onverbiddelijke weten. AI is in staat om uit enorme hoeveelheden data patronen te distilleren die mensen confronteren met hun eigen kwetsbaarheid. Het klinkt dystopisch, maar voor velen biedt het juist helderheid in een onvoorspelbare wereld.

Dat geldt ook voor gebruikers van AI-gestuurde zelfzorgapps, die niet alleen levensduur inschatten, maar ook gezondheidsrisico’s en gedragsadvies geven. Sommigen zien hierin een technologische ‘memento mori’ – een digitale herinnering dat het leven eindig is, en daarom kostbaar.

Leven met een deadline: nuttig of neurotisch?

De vraag blijft: moeten we écht willen weten wanneer we sterven? Critici waarschuwen voor de psychologische impact van zo’n voorspelling. Kan het verlammend werken? Wordt het een obsessie? Franson gelooft van niet: “Het gaat niet om sterven – het gaat om bewuster leven.” Zijn horloge is niet bedoeld als onheilspellende eindtijd, maar als een gids om het nu intenser te beleven.

Misschien ligt daar de ware waarde van deze technologie: niet als voorspeller van het einde, maar als begin van een ander soort leven – met meer focus, dankbaarheid en intentie.